του Πετσάβα Νικόλαου
«Βασίτσα εμείς θα φύγουμε… Πρέπει να αποφασίσεις τώρα…».
Πώς να πάρει τέτοια απόφαση; Όλες αυτές τις τρεις μέρες που όλο το χωριό φόρτωνε την ζωή του μέσα στο «Κωνσταντινούπολις», η δική της ζωή περνούσε συνέχεια μπροστά από τα δακρυσμένα μάτια της. «Πώς άλλαξαν όλα έτσι ξαφνικά; Γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά; Πώς να το κάνω αυτό;», ήταν μερικά από τα ερωτήματα που την βασάνιζαν τις τελευταίες ώρες
Μέσα από το παράθυρο του πατρικού της σπιτιού έριχνε το βλέμμα της αόριστα μία προς το σπίτι της και μία προς τις βάρκες που φόρτωναν το υπερωκεάνιο και ο νους της γύριζε πίσω… Τότε που τα μάτια της είδαν διαφορετικά τον παιδικό της φίλο Χαλίλ. Τότε που ξεκίνησε ένα γλυκό φτερούγισμα στην καρδιά της που δεν μπορούσε να το ελέγξει. Τότε που αποφάσισαν μαζί ότι η αγάπη τους θα νικήσει τα εμπόδια και θα μπορέσουν να παντρευτούν και να ζήσουν μαζί. Δεν ήταν η πρώτη που αγάπησε μουσουλμάνο, το είχαν κάνει και άλλα κορίτσια του χωριού. Την αγάπη δεν μπορεί να τη νικήσει η διαφορετική θρησκεία που ήταν και η μοναδική διαφορά τους.
Παρά τις αρχικές δυσκολίες με την στήριξη της οικογένειας της τα κατάφερε. Παντρεύτηκε τον Χαλίλ, γνωρίζοντας ότι τα παιδιά τους θα έπρεπε υποχρεωτικά να γίνουν μουσουλμάνοι. Απέκτησαν μαζί δύο υπέροχα αγόρια, τον Σαίτ και τον Ιμπραίμ. Ήταν τόσο ευτυχισμένη…
«Όχι! δε μπορεί να συμβαίνει αυτό! Όλο αυτό είναι ένας εφιάλτης. Θα κλείσω τα μάτια μου και όταν τα ξανά ανοίξω όλα αυτά θα έχουν χαθεί…». Όταν όμως καθάρισε ξανά το βλέμμα της ήταν πάνω στο «Κωνσταντινούπολις» κρατώντας σφιχτά στα χέρια της τον Σαίτ και τον Ιμπραίμ… Η Βασίτσα μπήκε στο πλοίο, όχι όμως και τα άλλα κορίτσια που αγάπησαν μουσουλμάνους… Εκείνα έμειναν για πάντα πίσω…
Ο Χαλίλ που έλειπε εκείνες τις μέρες για δουλειές βρήκε το σπίτι του έρημο. Δεν σταμάτησε όμως ποτέ να ψάχνει για την οικογένεια του…
Το 1953 στην εφημερίδα Μαρμαρινά Νέα δημοσιεύεται μία επιστολή της Γενικής Διοίκησης Βορείου Ελλάδος που προσπαθούσε να την εντοπίσει. Η Βασίτσα έκλεισε τα μάτια της τρία χρόνια αργότερα, στο Λαύριο. Ο Χαλίλ δεν αγκάλιασε ποτέ ξανά τους γιους του…
