Με μεγάλη συγκίνηση και περηφάνια έγινε σήμερα η παραλαβή των οστών του Ήρωα Θεοφάνη Λουκάκη και την Τετάρτη θα επιστρέψει στην γενέτειρα του την Σάρτη ύστερα από 42 χρόνια (βλέπε: εδώ)
Ποιος ήταν όμως αυτός ο Ήρωας;
Ο Θεοφάνης Λουκάκης γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου του 1953 στην Σάρτη Χαλκιδικής ήταν γιος του Παύλου Λουκάκη και της Φωτεινής Καμπούρη. Απόγονος μιας μεγάλης προσφυγικής οικογένειας που προσέφερε πολλά στον τόπο και την πατρίδα.
Ο Θεοφάνης Λουκάκης ήταν ο δεύτερος Ήρωας που γέννησε η οικογένεια Λουκάκη. Λίγα χρόνια πριν, το 1945, έδωσε την ζωή του για την πατρίδα και ο θείος του Θεοφάνης Λουκάκης του Σταύρου.
Σε ένα πόσπασμα από το βιβλίο Οι άγνωστοι στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ 1974 – Οι τελευταίοι ήρωες και η προδοσία της Κύπρου. (Χρυσάφης Αθανάσιος, Γ. 2009), μαθαίνουμε για την αποφράδα εκείνη μέρα…
” Λουκάκης Θεοφάνης του λόχου Διοίκησης 107 σειρά από την Σάρτη Σιθωνίας Χαλκιδικής στο κέντρο εκπαίδευσης.
Σκοτώθηκε 22 Ιουλίου 1974 μέσα στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ από ομοβροντία όλμων. Πάρα πολλοί γύρω του τραυματίστηκαν. Είχε έρθει στην Κύπρο 3 μέρες πριν. Ο φίλος του 103 Άρης Χρυσογονίδης Γιώργος από το ίδιο χωριό. Όταν ο Λουκάκης ερχόταν ο Χρυσογονίδης έφευγε. Όταν γύρισε από το πέλαγος στην Κύπρο με την σειρά 103 σειρά δεν πρόλαβε να δει τον φίλο του μέσα στις μάχες, αν και πολεμούσαν στον ίδιο λόχο, τον Λόχο Διοίκησης Συντάγματος. Την άλλη μέρα έμαθε ότι ο φίλος του και συγχωριανός του ήταν νεκρός.
Μαρτυρία του στρατιώτη της 107 σειράς Σισμάνη Βασίλη από τη Γαλάτιστα Χαλκιδικής, οδηγού του λόχου διοικήσεως συντάγματος της ΕΛΔΥΚ για τον τραυματισμό του εώς 22 Ιουλίου 1974 και τον θάνατο του ήρωα Λουκάκη Θεοφάνη από τη Σάρτη Χαλκιδικής.
«Ήταν η Τρίτη μέρα του πολέμου και η Τρίτη μέρα μου στην Κύπρο, Δυστυχώς δεν μπόρεσα να γνωρίσω τίποτε από το νησί παρά μόνο τον πόλεμο σε όλη την αγριότητα του. Το χειρότερο απ’ όλα όμως ήταν ότι μας χτυπούσαν εκ του ασφαλούς με βαριά όπλα και αεροπλάνα. Στις 22 Ιουλίου. Γύρω στις 11 η ώρα το πρωί, όλοι οι οδηγοί ήμασταν σε ετοιμότητα μέσα στο στρατόπεδο και εκτελούσαμε διατεταγμένες αποστολές. Τα τζιπ και τα άλλα αυτοκίνητα ήταν καμουφλαρισμένα κάτω από τα αιωνόβια δέντρα. Κάτω από τα δέντρα όλα τα κτίρια ήταν κατεστραμμένα. Το στρατόπεδο βομβαρδιζόταν περιοδικά με όλμους και αεροπλάνα όπως και όλη η βόρειος Κύπρος. Οι όλμοι έρχονταν κατά δεκάδες και έσκαζαν μέσα στο στρατόπεδο ύπουλα και δολοφονικά. Πριν λίγη ώρα, μάθαμε ότι λίγο πιο πάνω αποκεφαλίστηκε σχεδόν από όλμο ο πατριώτης μου οπλουργός Ξανθόπουλος Θανάσης από το διπλανό χωριό το Παλαιόκαστρο Χαλκιδικής. Εγώ μαζί με τον δεκανέα Λουκάκη Θεοφάνη από τη Σάρτη Χαλκιδικής και έναν άλλο οδηγό, που δεν πρόλαβα να μάθω το όνομα του, αλλά θυμάμαι ότι ήταν από την Πάτρα, καλυπτόμασταν μέσα σ’ ένα τσιμεντένιο χαντάκι για τα νερά της βροχής. Σε μια ομοβροντία όλμων, ένα βλήμα χτύπησε στα χοντρά κλαδιά των δέντρων και άνοιξε σαν ομπρέλα προς τα κάτω. Εγώ τραυματίστηκα σε πολλά σημεία και ο πατρινός τραυματίστηκε στο χέρι. Ο Λουκάκης Θεοφάνης δυστυχώς σκοτώθηκε επί τόπου. Έτρεξαν αμέσως συμπολεμιστές και μας μετέφεραν στο νοσοκομείο Λευκωσίας…. « Εγώ δεν αναγνωρίστηκα σαν τραυματίας. Οι επιτροπές μου είπαν: «Αφού περπατάς τι τραυματίας είσαι;». Ο Θεοφάνης Λουκάκης ήταν συμπατριώτης και φίλος μου. Καταγόταν από την Σάρτη Χαλκιδικής. Ο πόνος μου ήταν μεγάλος όχι τόσο για τα τραύματα μου, όσο για το θάνατο του φίλου μου. Όταν ερχόμασταν και είδαμε από μακριά το Τροοδος μου είχε πει: «Σαν τον Άθωνα του Αγίου Όρους μοιάζει που βλέπω κάθε πρωί από το σπίτι μου στη Σάρτη Σιθωνίας. Ώσπου να απολυθώ θα βλέπω το Τρόοδος και θα σκέπτομαι ότι είμαι στο σπίτι μου». “
Ας ελπίσουμε να είναι και ο τελευταίος που θυσιάζει αυτός ο τόπος σε αυτή την ακατανοήτη τρέλα που πιάνει τους ανθρώπους…